Op de eerste dag van de herfst, Wereldvredesdag, streden de Marker liggers om drie eerste prijzen. Gelukkig bevonden we ons ver weg van oorlogen, en was het weer ons veel beter gezind dan op andere plekken in de wereld. Het feestcomité, onder leiding van Tom Burgers (de winnaar van vorig jaar) en Juul Hondius, die vorig jaar helaas door drukte niet kon meedoen, vormde ook de jury. Protesteren tegen de rating: drie categorieën: kleine schepen, grote schepen, en alles daar tussenin, of het verloop van de wedstrijd? Zinloos! Geen protestcommissie en het startschip bleef ook in de haven. Deelnemers voeren tussen twee bekende boeien door, noteerden zelf hun starttijd, en dat was dat.

Zo eenvoudig organiseer je dus een wedstrijd. Elke categorie kende één winnaar. Dit jaar waren dat Elmer Boon met de Magic Rose, het team Aleid/Juul/Dorothee met de Tissum, en Glen/Margriet met de Zoea. Naast hun prijzen kregen zij ook de eer om volgend jaar de organisatie Van de Havendag op zich te nemen. Extra bonus voor Elmer: hij kreeg ook nog een trofee voor de snelste tijd. De zon straalde aan een strakblauwe hemel en er stond een heerlijk N-O windje van ongeveer 3Bft, perfect voor een ontspannen tochtje. Iedereen was ruim op tijd in de havenkom van de Bloq van Kuffeler voor een welverdiend drankje.

En toen… Salsa! Ritmische muziek uit de speakers van een inspirerende dansleraar en lerares. Even waanden we ons in de Caraïben, met de zon op onze gezichten, zweet op ons voorhoofd, en voeten die danspasjes probeerden te maken: links-rechts-links… pauze… en dan weer andersom. Simpel? Niet echt. Sierlijk dansen én je partner op vriendelijke wijze leiden, bleek nog een hele kunst! Maar het plezier in dansen dat Tom en zijn vrouw met ons deelden, was aanstekelijk, en het was geweldig omdat ook te proberen.

De Surinaamse catering zorgde voor heerlijk eten - zeilen maakt dorstig en dansen hongerig! De schalen raakten leeg, de glazen werden bijgevuld, en de avond werd steeds zwoeler. Van de disco-playlist is uiteindelijk niets meer gekomen; we bleven gewoon buiten hangen in de zachte Caraïbische avondlucht.

Zondagmorgen om half tien begon de dag rustig met koffie. Daarna het laatste programma-onderdeel: een wandeling naar de vogelkijkhut bij de Lepelaarsplas. Zeker de moeite waard, vooral toen we twee ijsvogeltjes spectaculair heen en weer zagen flitsen terwijl ze hun visjes vingen. Rond het middaguur vertrok iedereen weer. Met een zachte noordelijke wind (2-3 Bft) was het een makkie om terug te varen. En alsof het zo moest zijn: toen we om 17.10 in de bus zaten, vielen de eerste regendruppels. Hoe bijzonder was dit weekend, waarin werkelijk alles meezat! Juul en Tom, bedankt voor dit fantastische weekend.

Jan de Winter